Ik had me nochtans goed voorbereid en een hele reeks tekeningen verzameld, probeersels en prenten die het boek uiteindelijk gehaald hebben, om uit te leggen hoe “Kaluna” tot stand was gekomen. School De Knipoog uit Rijmenam had een plekje voor me gereserveerd op haar jaarlijkse boekenbeurs in het kader van de Week van de Jeugdliteratuur. Alle klassen kwamen langs en ik mocht mijn verhaal doen.

De kinderen waren niet echt geïnteresseerd om te horen hoe zo’n boek gemaakt wordt, maar wat ze wel wilden weten: “Is dat allemaal écht gebeurd, meneer?” Want, ja, Floris kennen ze, en ze wisten dat zijn zusje Kaluna heet. En de padden in de Bleukstraat konden ze ook situeren vlakbij de school nu men er voorbereidingen heeft getroffen voor de paddentrek. En jawel, een reiger hadden de kinderen al eens over het schoolplein weten vliegen… Het zou dus allemaal wel eens echtig echt gebeurd kunnen zijn!

Hét meest overtuigende argument was dat er een artikel over in de krant had gestaan. “Staat daar ergens in dat Kaluna maar 12,5 centimeter groot is?” vroeg een meisje terwijl ze het stuk begon te lezen. Ja, dat stond erin, zwart op wit. Jeetje. “Maar op de foto is Kaluna als baby toch al groter dan 12,5 centimeter?” merkte een andere slimmerd op. “Ja, maar Kaluna wordt niet groter als ze groeit, maar ze krimpt,” was het antwoord. “Ze groeit kleiner!” zei er iemand. Een jongen uit de zesde klas concludeerde: “Kaluna is dus een non-fictie boek?” Klopt! Bijna alle boeken op de boekenbeurs behoorden bij de fictie, maar op mijn tafeltje, ja, dat was  de afdeling non-fictie…