• De TEDx talk die ik gaf tijdens de TEDx conference in Maastricht is beschikbaar. Titel: “No more fake news? Stop polarizing, start framing.” 
• Uitgever Pelckmans Pro nodigt me uit om mijn boek te komen signeren op de Boekenbeurs in Antwerpen op donderdag 1 (11u.-13u.), donderdag 8 (19u.-20u.) en zondag 11 (13u.-14.30u.) november 2018. Op donderdag 8 november 2018 (18u.) neem ik ook deel aan het auteurspodium, met als gespreksonderwerp Nieuws of nonsens?.

Wie mijn boek laat signeren op de Boekenbeurs in Antwerpen krijgt een handtekening én een tekening.

• Op 19 november vertel ik over mijn boek tijdens het najaarscongres van KORTOM, de vereniging voor overheids- en socialprofitcommunicatie, in het Provinciehuis in Leuven.
• Wie het boek wil inkijken, kan terecht op de site van de uitgever, Pelckmans Pro, die de inhoudstafel en de eerste hoofdstukken ter inkijk aanbiedt.
• Knack.be biedt een voorpublicatie aan van het hoofdstuk over In cold blood van Truman Capote: “Meer feiten dankzij fictie”.
• De Morgen-journalist Jan Debackere schreef een paginagroot artikel over het boek, “U framet toch ook?”, online verschenen met de titel “Framing is perfect normaal: “Je kunt geen nieuws brengen zonder invalshoek”.
• In de uitzending van 16 maart 2018 vraagt Lieven Vandenhaute me om de eigen uitzendingen van Nieuwe feiten op Radio1 tegen het licht te houden, met het doel de gebruikte ‘frames’ bloot te leggen. Enerzijds is er een westerse, Europese, witte bril waar bijna niet aan te ontkomen valt, en anderzijds zit de ‘framing’ ook in the eye of the beholder (dixit nieuwsanker Martine Tanghe in mijn boek).

Het boek is er! De foto is genomen door AP-fotograaf Bürhan Ozbilici, de winnaar van de World Press Photo 2017.

• Wat een timing: VIER zendt vanaf 10 april 2018 de reportagereeks Nieuwsjagers uit. De reacties op sociale media waren best pittig. Ik ben wel fan, en breek een lans voor nieuwsjagers in een opiniestuk op Knack.be.

• Op 17 april 2018 mag ik het komen uitleggen in het praatprogramma De Afspraak op tv. Het is meteen een stevige vuurdoop, met schrijver en ongeleid projectiel Tom Lanoye in het panel. Ik overleef het wonderwel. Bekijk (nog tot 17 mei) het debat op de site van De Afspraak en Canvas.
• In het mei-nummer van de Campuskrant van de KU Leuven verschijnt een uitgebreid interview met me. Wouter Verbeylen stelt de stevige vragen en Gudrun Makelberge zorgt voor een prachtige illustratie.
• In De Journalist, het lijfblad van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ), verschijnt een uitgebreide recensie (enkel voor abonnees). De auteur, Pol Deltour, stelt daarin jammer genoeg framing en counterframing gelijk aan ‘woord en wederwoord’, terwijl framing/counterframing véél meer inhoudt. Ik ben trouwens geen fan van dat ‘woord en wederwoord’, want het belegen principe ligt aan de basis van de ‘hij zei, zij zei’-journalistiek (zie op p. 149 van het boek).
• Knack publiceert een dubbelinterview met Burhan Özbilici en mij, opgetekend door journaliste Joanie de Rijke. Burhan interviewde ik ook zelf uitgebreid voor mijn boek, Joanie stond op mijn verlanglijstje … Dit interview was met andere woorden een bijzondere ervaring.
  

  “We framen allemaal”, pp. 74-77 in Knack nr. 32 (7-14 aug. 2018)

• In Zeno, de weekendbijlage van De Morgen, verschijnt er op 18 augustus 2018 een interview, opgetekend door Joël De Ceulaer. Het is een uitgebreid interview geworden waarbij de journalist erin geslaagd is me een aantal straffe uitspraken te ontlokken. Het interview bracht dan ook heel wat reacties teweeg. Zelf bedacht ik nog dat ik op het einde van het interview de Vlaamse uitdrukking ‘appelen met citroenen vergelijken’ gebruikt heb, waar het gebruikelijker is om ‘appelen met peren’ te vergelijken. Maar wie valt daar nu over? Het is allemaal fruit.

Het resultaat van een ‘Groot Onderhoud’ met Joël De Ceulaer, en met foto’s van fotografe Aurélie Geurts

• Op 27 september 2018 verzorg ik een lezing over mijn boek voor de Vlaamse Academici Mechelen.

Hoe hardnekkiger we bepaalde frames gebruiken, hoe meer blind we ervoor zijn. Er is daarom enige afstand nodig om ze scherp te krijgen. Die ‘afstand’ kan zich ook in de tijd afspelen. Zo kwamen er zestig jaar geleden, in november 1958, duizenden Hongeren naar België, op de vlucht voor de Sovjets.

Feitelijk zijn er een hoop parallellen te ontdekken tussen de vluchtelingen uit 1958 en die uit 2016. Maar intussen gebeurt de framing (d.w.z. de betekenisverlening) heel anders. In volle Koude Oorlog was de oorzaak van het vluchten schijnbaar eenduidiger aan te geven: de opstand in de Hongaarse hoofdstad Boedapest in november 1956 die door Rus­sische tanks werd neergeslagen. Anticommunistische gevoelens voerden de boventoon in de Vlaamse pers: “De weg naar de vrijheid. De Hongaarse partisanen bieden laatste vertwijfelde weerstand aan militair Sovjet diktatuur” (Het Laatste Nieuws, 6 november 1956) en “Hongaren vluchten voor de nieuwe rode terreur” (Gazet van Antwerpen, 6 november 1956).

In De Standaard van 18 november 1956 stond te lezen:

Een bouwarbeider uit Gyor wist ons te vertellen dat hij te voet gevlucht was en 24 uur lang door het woud gelopen had om Oostenrijk te bereiken. […] “Het duurt weer twintig jaar eer we er een beetje bovenop zijn na al dat bloedvergieten en die ellende. […] En ik wil eindelijk eens een behoorlijk bestaan hebben. […] In geen 10 jaar kan ik mijn vrouw een mantel kopen.” […] Elke Hongaar staat daar met zijn eigen verhaal over de opstand, zijn eigen misere, zijn eigen hoop en verlangens.

Gazet van Antwerpen schreef op 20 november 1956 het volgende:

“Zeg eens schoon ‘danke schön’” zei de jonge vrouw tot ’t kleintje alsof dit die vreemde woorden kon verstaan. Het kind kon natuurlijk niet danken. Niet danken in woorden. Het legde de man uit België zijn beide handjes om de hals en drukte zijn met chocolade besmeurd handje op de witte hemdkraag – een chocoladebruin teken van dankbaarheid.

Zestig jaar geleden werden vluchtelingen als ‘helden’ geframede. En een gastvrije ontvangst zorgde voor dankbare reacties. Tegenwoordig blijken alleen het slachtofferframe en het indringerframe geschikt, en niets ertussenin…

(de fragmenten zijn afkomstig uit Framing asiel: Indringers en vluchtelingen in de pers waarvan intussen ook de tweede druk uit 2012 jammer genoeg is uitgeput)